Marian Maj urodził się 3 kwietnia 1935 r. w Mielcu, syn Juliana i Łucji z Borzęckich. Absolwent Technikum Mechanicznego w Dębicy, matura w 1952 r. Studiował na Wydziale Górniczym, a następnie na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1957 r. uzyskał tytuł magistra inżyniera geologa.

Ponadto w roku akademickim 1952/1953 pracował w Zakładzie Maszyn Górniczych AGH. W okresie studiów współpracował z czasopismami studenckimi „Nasze Sprawy” i „Wektor”. W latach 1957-1959 był pracownikiem naukowo-badawczym Zakładu Złóż Rud Żelaza Instytutu Geologicznego w Warszawie, a w latach 1960-1961 – pracował w WSK Mielec. W tym okresie opracował (z M. Maciągą i E. Żurkiem) pierwszy przewodnik turystyczny „Mielec i okolice” (Warszawa 1960) oraz rozpoczął działalność instruktorską w harcerstwie (GKH ZHP w Warszawie, Hufiec ZHP w Mielcu).

W 1961 r. został zatrudniony w Instytucie Naftowym jako pracownik naukowy (adiunkt), a następnie (do 1968 r.) pracował w Instytucie Górnictwa Naftowego i Gazownictwa w Krakowie Oddział Terenowy w Krośnie. Efektem badań naukowych były oryginalne opracowania i publikacje (indywidualne i zespołowe) z zakresu geologii, hydrogeologii i analizy systemów energetycznych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego oraz metodyki obliczania ich zasobów. Jako pierwszy zwrócił uwagę na rolę krasu kopalnego skał ropo- i gazonośnych, zastosował matematyczne programowanie liniowe dla projektowania rozmieszczenia odwiertów eksploatacyjnych oraz dokonał próby niestatycznego modelowania struktur geologicznych metodami analizy matematycznej.

Od 1968 r. do 1976 r. pracował w Przedsiębiorstwie Kopalnictwa Naftowego w Mielcu w charakterze organizatora i kierownika Działu Zaplecza Naukowo-Technicznego oraz Zakładowego Ośrodka Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej. W tym czasie był twórcą pierwszego w Polsce hydrocyklonowego wysokowydajnego i przewoźnego rozdzielacza trójfazowego (ropa – woda – gaz) oraz współautorem (z doc. inż. J. Ostaszewskim) tłoka pompy wgłębnej do eksploatacji otworów ropnych o wysokim wykładniku gazowym, na co uzyskał patent. W 1976 r. powierzono mu funkcję kierownika (i organizatora) Laboratorium Hydrogeologii i Zagrożeń Wodnych Głównego Instytutu Górnictwa Oddział Terenowy w Lublinie.

Opracował wówczas m.in. metodę kompleksowego ilościowego szacowania i mapę zagrożeń kurzawkowych LWZ. W latach 1983-1993 pracował w nadzorze górniczym i geologicznym w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu PGNiG SA. Od 1985 r. do przejścia na emeryturę w 1998 r. pełnił funkcję geologa rejonowego Ośrodka Kopalń Tarnów. Wraz z dr. inż. R. Reinischem stworzył metodę projektowania i eksploatacji podziemnych zbiorników gazu ziemnego (patent). Wiele czasu poświęca pracom społecznym. W latach 1969-1973 był radnym PRN (z ramienia SD). Zainicjował wówczas opracowanie pierwszego operatu przeciwpowodziowego i budowę nowych wałów w powiecie mieleckim. Powrócił do działalności harcerskiej – od 1990 r. w ZHP r. zał. 1918, a od 1992 r. – w ZHR.

W 1995 r. otrzymał stopień harcmistrza i tytuł Harcerza Rzeczypospolitej. Pełnił funkcję komendanta Rzeszowskiej Chorągwi Harcerzy ZHR (1996-1998), a następnie przewodniczącego Zarządu Okręgu Południowo – Wschodniego ZHR i zastępcy komendanta Podkarpackiej Chorągwi Harcerzy ZHR.

Był członkiem: Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i TG Sokół w Mielcu oraz SW AGH w Krakowie. Wyróżniony m.in. Srebrną Odznaką „Zasłużony dla Polskiej Geologii” i Złotą Odznaką „Zasłużony dla Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa”.
W 2001 r. kandydował z listy PiS na posła do Sejmu RP.

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!

Zarząd Towarzystwa Miłośników Ziemi Mieleckiej i. prof. Władysława Szafera