Cmentarz Parafialny przy ulicy H.Sienkiewicza
Powstał w latach 1860 - 1870. Pomni przykrych doświadczeń z cmentarzem nad Wisłoka mielczanie ulokowali kolejne miejsce pochówku na niewielkim piaszczystym wzniesieniu, w bezpiecznej (wtedy) odległości od śródmieścia i cieków wodnych. Otoczono je trwałym murem z bramą główną od strony drogi. Pierwsze groby pojawiły się już w latach 60. w środkowej części cmentarza. W tej części w 1889 r. dwie rodziny mieleckie (Piechocińscy i Ratusińscy) wybudowały kaplicę cmentarną. W dalszych latach budowano grobowce i groby coraz dalej od kaplicy w stronę linii kolejowej i drogi tarnobrzeskiej. Oprócz mielczan pochowano w wydzielonej części cmentarza nieznanych żołnierzy poległych w czasie I wojny światowej oraz w kilku zbiorowych mogiłach poległych w czasie II wojny światowej, w tym również, w odrębnych kwaterach, żołnierzy niemieckich. Ta nekropolia funkcjonowała aż do 1976 r. (Wtedy to otwarto cmentarz komunalny przy ul. Królowej Jadwigi na osiedlu Smoczka.) W późniejszych latach chowano na niej zmarłych wyłącznie do wolnych miejsc w grobowcach.
Pojawiły się także nowe okazałe grobowce, które wybudowano najczęściej w ramach remontu starych. W ostatnim roku XX wieku ten najbardziej znany mielecki cmentarz jest pełen kontrastów. Piękny zabytkowy pomnik z piaskowca sąsiaduje z nowoczesną marmurową płytą, grobowiec wieloosobowy z zaniedbaną, bezimienną już mogiłą. Do najstarszych, posiadających czytelne daty, należą groby Franciszka Graczyńskiego (1871), Adolfa Grzymały Remera (1873) i Jędrzeja Kolasińskiego z 1874 r. Centralnymi budowlami są wspomniana już kaplica oraz oddalony od niej o kilkadziesiąt metrów kompleks grobowców przy skrzyżowaniu dwóch głównych alej.
Uwagę zwraca grobowiec mieleckich proboszczów, w którym pochowani są: ks. Franciszek Pawlikowski (1862 -1932), ks. Adolf Lachman (1870 -1942), ks. Michał Nawalny (1882 -1957) i ks. mgr Wojciech Madej (1909-1980). Sąsiadują z nim grobowce wielce zasłużonych: dr. inż. Andrzeja Kędziora, inż. Jana Haładeja i Franciszka Kazany oraz ich rodzin. W środkowej części cmentarza znajdują się grobowce innych starych rodzin mieleckich, tworzących przez długie lata historię miasta: Achtylów, Baryckich, Borzęckich, Brożonowiczów, Dębickich, Drobów, Działowskich, Dziekanów, Gardulskich, Gwoździowskich, Graczyńskich, Indyków, Jasińskich, Jeżów, Kolasińskich, Korpantych, Krempów, Kowalskich, Kłosów, Kra-dynów, Kaniów, Leyków, Lachnitów, Łojczyków, Marcinków, Olszewskich, Ortylów, Pawlikowskich, Pancerzów, Podolskich, Polaków, Pyrzyńskich, Ryniewiczów, Rymanowskich, Soko¬łów, Sadowskich, Ślósarków, Solarskich, Surowców, Toczyńskich, Weryńskich, Wanatowiczów, Witków, Woźniaków, Wydrów, Wyczałków i Zelasków.
Powszechnym szacunkiem otoczone są też Miejsca Pamięci Narodowej: mogiły powstańców styczniowych, zbiorowe mogiły żołnierzy z I wojny światowej (odrębne hasło - cmentarz wojskowy), zbiorowa mogiła zakładników rozstrzelanych w Złotnikach 3 XI 1943 r., zbiorowa mogiła zakładników rozstrzelanych w Charzewicach 20 X 1943 . i innych żołnierzy AK, zbiorowa mogiła żołnierzy z kampanii wrześniowej 1939 r. oraz zbiorowa mogiła pracowników PZL Mielec poległych w czasie nalotu samolotów niemieckich 2 LX 1939 r. Wyznaniowy charakter cmentarza podkreślają 2 drewniane krzyże i figura Chrystusa Frasobliwego w stylu ludowego baroku z 2 poł. XIX w. Nastrój spokoju i powagi podkreślają liczne stare drzewa pochylające się nad grobami. Cmentarz ogrodzony jest murem ceglanym z prześwitami w
kształcie krzyża (od strony ul. Sienkiewicza i ul. Długosza) oraz siatką (od strony zachodniej). Główne dwa wejścia (od ul.Sienkiewicza i ul. Długosza) posiadają bramy, otwierane oficjalnie
tylko w czasie pogrzebów i na Wszystkich Świętych.
Kaplica grobowa Piechocińskich i Rarusińskich
Parafia rzymskokatolicka św. Mateusza wybudowana została w 1889 r. w centralnej części cmentarza parafialnego przy ul. H. Sienkiewicza, na zlecenie Wojciecha i Rozalii (z Pyzikiewiczów) Piechocińskich. Murowana z cegły i otynkowana. Eklektyczna, ozdobę stanowią pilastry na zewnątrz przy narożnikach, przy wejściu i górnej części ściany szczytowej. Na szczycie dachu nad wejściem umieszczono krzyż, a pośrodku dwuspadowego dachu (krytego blachą) wykonano wieżyczkę z sygnaturką.
Bezpośrednio nad drzwiami wejściowymi znajdują się trzy tabliczki z napisami:
1) Fundatorowie Wojciech i Rozalia z Pyzikiewiczów Piechocińska,
2) 1889,
3) Odnowiono 1962 Ratusińscy.
Po obu stronach drzwi wejściowych wmurowano epitafia zmarłych, pochowanych w podziemiach kaplicy; po lewej stronie: Józefy Ratusińskiej (1905-2000), Rozalii i Wojciecha Piechocińskich, Anieli Ratusińskiej (1879-1949), Tekli z Madejskich Piechocińskiej; po prawej stronie: Antoniego Ratusińskiego (1909-1977), Walentego Działowskiego (1846-1918), Romana Ratusińskiego (1911-1945), Jadwigi Ratusińskiej (1898-1927), Marii Ratusińskiej (1897-1905) i Józefa Ratusińskiego (1868-1914). Przy niektórych epitafiach umieszczono fotografie zmarłych. We wnętrzu kaplicy znajduje się ołtarzyk z dwiema kolumienkami i obrazem Pana Jezusa Ukrzyżowanego pośrodku. Po lewej stronie ołtarza wisi obraz przedstawiający uzdrowienia chorego przez Pana Jezusa, a po prawej dwa obrazy Matki Bożej z Dzieciątkiem, z których jeden jest kopią obrazu z kościoła OO. Bernardynów w Leżajsku. W czasie ostatniego remontu (1998-2000) m. in. odnowiono tynki zewnętrzne i wewnętrzne oraz wykonano nową posadzkę z kamiennych płytek