Wierna kulturze, czyli trzy pytania do Jadwigi Klaus

Wierna kulturze
28-07-2009

Po ponad 40 latach pracy w kulturze, z czego 23 lata jako kierowniczka Spółdzielczego Domu Kultury,

Jadwiga Klaus odchodzi na emeryturę. Cieszy się ze swoich dotychczasowych osiągnięć i ma nadzieję, że w końcu będzie miała więcej czasu dla rodziny i ukochanego chóru Melodia.

Proszę o przypomnienie najważniejszych etapów swojej kariery zawodowej
- W Spółdzielczym Domu Kultury, na stanowisku kierownika, pracuję od 1986 roku. Wcześniej pracowałam w różnych instytucjach związanych z kulturą. Najpierw był to zespół „Mazowsze”, następnie Zespół Pieśni i Tańca „Śląsk”. Nigdy nie zapomnę mojego występu na 15 leciu zespołu „Śląsk”, gdzie dane mi było zaśpiewać solówkę. Sytuacja życiowa zmusiła mnie do kolejnych podróży. W tym czasie zdawałam do Operetki Narodowej oraz do Orkiestry Wojskowej we Wrocławiu. Dostałam się i do operetki i orkiestry, ale szybko zrezygnowałam ze względu niskie płace. Przyjechałam do Mielca i zaczęłam śpiewać w „Rzeszowiakach”. Wtedy właśnie dostałam propozycję kierowania Spółdzielczym Domem Kultury. Zrozumiałam, że ta praca będzie ważną częścią mojego życia. Teraz nadchodzi czas emerytury po blisko 42 latach pracy w kulturze. Będę miała czas dla siebie, może wreszcie znajdę czas na chór „Melodia”.

To imponujący staż pacy. Które z wydarzeń w Pani zawodowym życiu jest najważniejsze, które z nich będzie pamiętać Pani najbardziej?
- Dla dziewczyny z małego miasteczka, z Działdowa, wielkim przeżyciem było dostanie się do zespołu „Mazowsze”, gdzie na 600 kandydujących osób – dostawało się 17. Dodam, że śpiewu uczyłam się u mojej mamy, w zespole. Mama była najpierw instruktorem, a później kierownikiem Domu Kultury w Działdowie. Tam właśnie zdobywałam pierwsze umiejętności muzyczne. Moi rodzice byli bardzo muzykalni, tato kierował orkiestrą.
Kolejne ważne wydarzenie, to na pewno moja działalność teatralna, możliwość pracy z młodzieżą, wyszukiwanie talentów. Niektórzy moi wychowankowie ukończyli szkoły teatralne, np. Magda Krygier czy Kuba Lasota.
Dużo czasu poświęciłam na koordynowanie pracy klubów seniora w Mielcu. Pokazałam emerytom, często samotnym ludziom, że można spędzać czas wesoło w towarzystwie. Powstało kilka klubów, które zrzeszają już około 300 osób. Każde spotkanie okolicznościowe, organizowane w klubie, na pewno zostanie im w pamięci.

Niech Pani zdradzi swoją receptę na zachowanie pogody ducha i przekazywanie pozytywnych emocji innym?
- Uważam że każdy powinien swoją energię, swoje wnętrze gdzieś umiejscowić. Oczywiście nie wszyscy muszą śpiewać czy grać, ale najważniejsze, żeby odkryć w sobie jakąś pasję i ją rozwijać przez całe życie. Wspomnę jeszcze o „moich” seniorach. Dla wielu z nich spotkania w klubie są realizacją marzeń z dzieciństwa. Oni przeżywają drugą młodość. Znowu się uczą śpiewać, tańczyć i nawiązują nowe kontakty i znajomości.
Dziękuję za rozmowę.

Szymon Burek

źródło: www.korso.pl