(…) Pewnego dnia podstawiony został pociąg na pobliską bocznicę – była to dymiąca lokomotywa i długi szereg wagonów bydlęcych – i w akompaniamencie wrzasków i wielu uderzeń (nie było to już nic nowego) większość mieszkańców hangaru została załadowana do pociągu. Byliśmy ciasno zgnieceni w wagonach, tak że nie każdy mógł usiąść. Strzegliśmy te resztki jedzenia, które jeszcze mieliśmy. Wąskie okno wpuszczało tylko odrobinę światła i powietrza do środka. Teraz wydał nam się opuszczony hangar straconym rajem. Tam byliśmy przynajmniej niedaleko Mielca, mieliśmy powietrze do oddychania, mogliśmy się poruszać. Teraz nasz świat został ograniczony do środka lokomocji na kołach, który wiezie nas do miejsca, którego nigdy nie widzieliśmy, o którym nigdy nie słyszeliśmy. Głodna i spragniona nie pytałam, dokąd nas pociąg wiezie. To, co teraz się jedynie liczyło, to pozostanie do końca podróży przy życiu. I znów stracił czas na znaczeniu. Pociąg jechał to w jedną stronę, to w drugą. Często stał na bocznicach. Przez krótkie momenty mogliśmy przy okienku zaczerpnąć powietrza, nasze prośby o wodę nie były przez nikogo słyszane. Zapadliśmy w cichą apatię, nikt nie pytał, jak daleko ujechaliśmy, lub gdzie jesteśmy. Życie, które kiedyś wiedliśmy w Mielcu, a nawet to w hangarze stało się przeszłością, która była tak samo nierzeczywista, jak teraźniejszość. Było tylko straszliwe pragnienie, półmrok w wagonie bydlęcym z jego brudną, cuchnącą zawartością. Zrabowano nam jakiekolwiek wskazówki dotyczące naszego wcześniejszego życia, a jednak wierzyłyśmy, my, zbałamucone istoty ludzkie, że na końcu podróży wrócimy do jakiejś formy normalnego życia. Bogaci i biedni, młodzi i starzy, dobrzy i źli, szczerzy i fałszywi – wszyscy mieli tylko jeden cel: do końca jazdy pozostać przy życiu.

(…). Gdy przybyłam do Mielca, zawieja śnieżna pokryła białą pokrywą domy i pola. Znane mi drogowskazy zniknęły i wkrótce zgubiłam się w pokrytych śniegiem polach.
Polna droga do domu K. [skrót A.K] zniknęła pod białą poduszką śniegu. W końcu znalazłam drogę. Moje pragnienie przeżycia zostało wkrótce zachwiane, gdy K. dziko złorzecząc spuściła ze smyczy swojego warczącego psa, aby mnie przepędzić. Chwilę myślałam, że na pewno zginę na tym srogim zimnie i przyszły mi na myśl historie ludzi, którzy w śniegu zasnęli i nigdy więcej się nie obudzili. Nie sądzę abym wtedy była zła na K. W takiej sytuacji nie można sobie pozwolić, aby tracić cenne siły na złość, czy też żałowanie samego siebie (...).

Andrzej Krempa